บันทึกข้อตกลงท้ายทะเบียนหย่า กับการเรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตร

             นายบีอุทธรณ์ นางเอและนายบีฎีกา ศาลฎีกาแผนกคดีเยาวชนและครอบครัววินิจฉัยว่า นางเอและนายบีเป็นสามีภริยาโดยชอบด้วยกฎหมาย มีบุตรผู้เยาว์ 1 คน ต่อมาวันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2535 นางเอและนายบีจดทะเบียนหย่าตามบันทึกข้อตกลงท้ายทะเบียนหย่าเอกสารหมาย ล.3 คดีจึงมีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยเป็นประเด็นแรกตามฎีกาของนายบีว่า นายบีต้องรับผิดจ่ายเงินค่าอุปการะเลี้ยงดูผู้เยาว์หรือไม่ เห็นว่า ภาระหน้าที่สำคัญของบิดามารดาที่มีต่อบุตรผู้เยาว์ได้แก่หน้าที่อุปการะเลี้ยงดูและให้การศึกษาตามสมควรแก่บุตรในระหว่างที่เป็นผู้เยาว์ตามประมวล ปพพ. มาตรา 1564 และภาระหน้าที่อันสำคัญยิ่งนี้มิได้หมดสิ้นไปเมื่อมีการจดทะเบียนหย่าตราบใดที่นายบียังมีอำนาจปกครองบุตรผู้เยาว์ ซึ่งคดีนี้ศาลชั้นต้นได้วินิจฉัยไว้เป็นที่ยุติแล้วว่า ตามบันทึกข้อตกลงหลังทะเบียนการหย่ามิได้กล่าวว่า ให้อำนาจปกครองบุตรอยู่กับนางเอหรือนายบี กรณีต้องถือว่านางเอและนายบีต่างเป็นผู้ใช้อำนาจปกครองบุตรร่วมกันตามมาตรา 1566 วรรคหนึ่ง ส่วนในเรื่องค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรหากไม่มีตกลงไว้ เมื่อพิเคราะห์ข้อความตามบันทึกข้อตกลงท้ายทะเบียนหย่าเอกสารหมาย ล.3 ในข้อ 3 ที่ว่า “คู่หย่าทั้งสองฝ่ายสาเหตุแห่งการหย่าเพราะทรรศนะไม่ตรงกันมีบุตรด้วยกัน 1 คน อยู่ในความอุปการะเลี้ยงดูของมารดา” แล้วเห็นว่า ข้อความดังกล่าวไม่ใช่ข้อตกลงเรื่องออกเงินค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเป็นจำนวนเท่าใดตามมาตรา 1522 วรรคหนึ่งแต่อย่างใด ดังนั้น ศาลจึงมีอำนาจกำหนดให้นายบีออกค่าอุปการะเลี้ยงดูได้ตามมาตรา 1522 วรรคสอง นอกจากนี้บันทึกข้อตกลงท้ายทะเบียนการหย่าเอกสารหมาย ล.3 แม้เป็นสัญญาระหว่างนางเอและนายบี ซึ่งทำขึ้นเป็นลายลักษณ์อักษรก็มิได้ลบล้างหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของบิดามารดาที่มีต่อบุตรผู้เยาว์ ที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่านายบีต้องรับผิดจ่ายค่าอุปการะเลี้ยงดูผู้เยาว์ให้แก่นางเอนั้น ชอบแล้ว ฎีกาของนายบีฟังไม่ขึ้น