ลูกจ้างรับเงินแล้วไม่คืนนายจ้าง นายจ้างฟ้องเรียกคืนได้!!

           นายเออุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นดำเนินกระบวนพิจารณาต่อไป แล้วพิพากษาใหม่ตามรูปคดี นายบีและนายซีทั้งสองฎีกา
           ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ฟ้องนายเอขาดอายุความหรือไม่ เห็นว่าหากพิจารณาแต่มูลหนี้อันเกิดจากละเมิดอาจขาดอายุความตามที่นายบีและนายซีฎีกาได้ เพราะการที่นายบีทำหนังสือรับสภาพหนี้ไว้ แต่คดีนี้นายเอฟ้องว่า นายบี เป็นลูกจ้างนายเอ ทำงานในตำแหน่งพนักงานเร่งรัดติดตามหนี้สินจากลูกหนี้เป็นตัวแทนในการรับเงินค่าเช่าซื้อรถ นายบีรับเงินค่าเช่าซื้อรถจากลูกหนี้ของนายเอ แล้วจงใจไม่นำเงินส่งมอบคืนให้นายเอ ส่วนนายซี เป็นผู้ค้ำประกันความเสียหายที่จะเกิดขึ้นในการปฏิบัติหน้าที่ของนายบี ตามคำฟ้องนายเอเห็นได้ว่าเมื่อนายบี รับเงินจากลูกหนี้ของนายเอตามหน้าที่แล้ว ไม่ส่งมอบเงินดังกล่าวให้แก่นายเอ การกระทำของนายบี ก่อให้เกิดความเสียหายแก่นายเอ ย่อมเป็นทั้งละเมิดและปฏิบัติผิดหน้าที่ตัวแทนตามสัญญาจ้าง นายเอย่อมมีสิทธิที่จะเรียกค่าเสียหายในการละเมิด หรือติดตามเอาทรัพย์ของนายเอที่นายบีเอาไปได้ การฟ้องของนายเอจึงเป็นการใช้สิทธิติดตามเอาทรัพย์ของนายเอคืนจากนายบี ผู้ไม่มีสิทธิยึดถือทรัพย์ของนายเอไว้ตามปพพ.มาตรา 1336 ซึ่งไม่มีกำหนดเวลาให้เจ้าของทรัพย์ใช้สิทธิเช่นนี้ เว้นแต่จะถูกจำกัดด้วยอายุความได้สิทธิ เมื่อไม่ปรากฏว่านายเอถูกกำจัดด้วยอายุความได้สิทธิ นายเอมีสิทธิฟ้องเรียกทรัพย์คืนจากนายบี ได้แม้จะเกิน 1 ปี คดีนายเอจึงไม่ขาดอายุความตามข้อที่อ้างในฎีกาของนายบีและนายซี และการที่นายซี ค้ำประกันนายบี มูลหนี้ของนายซี ก็เกิดจากสัญญาหาได้เกิดจากมูลละเมิดอันจะมีอายุความ 1 ปีไม่ เมื่อมูลหนี้ของนายบี ไม่ขาดอายุความข้ออ้างของนายซี ที่ต่อสู้ว่าขาดอายุความจึงฟังไม่ขึ้น ศาลอุทธรณ์พิพากษามานั้นศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล ฎีกาของนายบีและนายซีฟังไม่ขึ้น พิพากษายืน.