ลักทรัพย์โดยใช้กลอุบายต่างกับฉ้อโกงอย่างไร?

ประการ 1. การกระทำความผิดฐานฉ้อโกงนั้นมีอยู่สองส่วน ส่วนหนึ่งคือการหลอกลวง ด้วยการแสดงข้อความอันเป็นเท็จ กับอีกส่วนหนึ่งคือการปกปิดข้อความจริงซึ่งควรบอกให้แจ้ง
จากข้อความที่ว่าแสดงข้อความอันเป็นเท็จเป็นที่เข้าใจอยู่ในตัวว่าในขณะนั้นจะต้องมีความจริงอยู่ว่าเป็นเช่นไร แล้วได้มีการกล่าวข้อเท็จจริงหรือยืนยันข้อเท็จจริงบิดเบือนไปจากข้อเท็จจริงที่เป็นอยู่จึงเป็นความเท็จ ดังนั้นข้อความเท็จจะต้องเป็นข้อเท็จจริงในปัจจุบัน ถ้าเป็นเหตุการณ์ในอนาคตแล้วยังไม่ทราบว่าจริงเป็นอย่างไรเท็จเป็นอย่างไร จึงเกิดหลักที่ว่าการกล่าวข้อเท็จจริงใดถ้าเป็นการให้คำมั่นหรือกล่าวถึงเหตุการณ์ในอนาคตแล้วไม่เป็นความผิดฐานฉ้อโกง แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าการกล่าวถึงเหตุการณ์ในอนาคตหรือการให้คำมั่นก็ตาม ถ้าการแสดงข้อเท็จจริงนั้นเป็นการยืนยันหรือแสดงภาวะแห่งจิตของผู้ที่หลอกลวงว่าเป็นเท็จในขณะที่กล่าว การกระทำนั้นก็เป็นความผิดฐานฉ้อโกง
ประการ 2. การทำให้ผู้ถูกหลอกลวงหลงเชื่อ กล่าวคือ การหลงเชื่อนั้นทำให้ความผิดเป็นผลสำเร็จอันเป็นสำคัญประการหนึ่ง
ประการ 3. การทำให้มีการโอนทรัพย์สินของผู้ถูกหลอกลวงกล่าว คือ มีการส่งมอบทรัพย์สินหรือมีการทำให้ผู้ถูกหลอกลวงหรือบุคคลที่สามทำถอนหรือทำลายเอกสารสิทธิด้วยความสมัครใจหรือเต็มใจของผู้ถูกหลอกลวงนั้นเองซึ่งทรัพย์สินที่ได้ไปนั้นอาจจะเป็นสังหาริมทรัพย์หรืออสังหาริมทรัพย์ก็ได้ และเป็นทรัพย์สินที่มีราคาและอาจถือเอาได้
ประการ 4. ทำให้เกิดความเสียหายในทางทรัพย์สิน กล่าวคือ ความผิดฉ้อโกงจะต้องเป็นความผิดที่ต้องการผลสำเร็จและมีคุณธรรมทางกฎหมาย คือ ความเสียหายในทางทรัพย์ หรืออีกนัยหนึ่งอาจกล่าวได้ว่าผู้ถูกหลอกลวงจะต้องหลงเชื่อและเกิดความเสียหายทั้งทรัพย์สินขึ้นหากไม่ได้เกิดความเสียหายการกระดังกล่าวก็อาจเป็นเพียงการพยายามฉ้อโกงเท่านั้น
ประการ 5. ความผิดฐานฉ้อโกงเป็นความผิดที่ต้องกระทำโดยเจตนาและเจตนาโดยทุจริต นั้นคือโดยทุจริตเป็นการแสวงหาผลประโยชน์โดยไม่ชอบด้วยกฎหมายสำหรับตนเอง หรือผู้อื่น