ฟ้องแบ่งสินสมรส

ฎีกาที่ ๑๔๐๔๐/๒๕๕๗ โจทก์กับจำเลยอยู่กินฉันสามีภริยากันตั้งแต่ปี ๒๕๒๗ ต่อมาปี ๒๕๒๙ จึงจดทะเบียนสมรสและซื้อที่ดินและบ้านพิพาทมาภายหลังมีการการจดทะเบียนสมรส แม้ระบุชื่อของโจทก์เพียงฝ่ายเดียวแต่ก็เป็นทรัพย์สินที่โจทก์ได้มาระหว่างโจทก์กับจำเลยสมรสกัน จึงเป็นทรัพย์สินที่โจทก์กับจำเลยได้มาระหว่างสมรสตาม ป.พ.พ. มาตรา ๑๔๗๔(๑) ที่ดินและบ้านจึงเป็นสินสมรส ซึ่งโจทก์กับจำเลยต้องนำมาแบ่งกันเมื่อขาดจากการสมรสโดยได้ส่วนเท่ากันตามมาตรา ๑๕๓๓ แม้การซื้อที่ดินพิพาทส่วนของจำเลยซึ่งเป็นบุคคลต่างด้าวจะฝ่าฝืนประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา ๘๖ แต่การได้ที่ดินพิพาทมาก็มิใช่ว่าจะไม่มีผลใดๆ เสียเลยเพราะจำเลยยังมีสิทธิได้รับผลตามมาตรา ๙๔ ที่บัญญัติให้คนต่างด้าวจัดการจำหน่ายที่ดินได้มานั้นได้ และการบังคับให้จำหน่ายดังกล่าวหมายความเฉพาะที่ดินพิพาทเท่านั้น ไม่รวมบ้านพิพาทด้วย เพราะคนต่างด้าวไม่ต้องห้ามมิให้ถือกรรมสิทธิ์สิ่งปลูกสร้างแต่ประการใด จำเลยจึงต้องจำหน่ายแต่เฉพาะที่ดินครึ่งหนึ่งภายในเวลาที่อธิบดีกรมที่ดินกำหนดและมีสิทธิในเงินที่จำหน่ายนั้นได้