การยกที่ให้เป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน

                  นายไพรฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “คดีนี้ทุนทรัพย์ที่พิพาทกันในชั้นฎีกาไม่เกินสองแสนบาทต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริง ตามป.วิ.พ.มาตรา 248 วรรคหนึ่ง นายไพรฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายว่า การอุทิศที่ดินพิพาทรายนี้มิได้จดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่เป็นการให้ที่ไม่สมบูรณ์หรือไม่ ในการวินิจฉัยข้อกฎหมายดังกล่าวศาลฎีกาจำต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมาแล้วจากพยานหลักฐานในสำนวนตามป.วิ.พ. มาตรา 238 ประกอบมาตรา 247 ซึ่ง ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงมาว่าเดิมที่พิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินโฉนดเลขที่ 10512 ของนายไพร เมื่อวันที่ 20 มกราคม 2530 นายไพรได้ทำหนังสืออุทิศที่พิพาทดังกล่าวให้แก่สำนักงานเร่งรัดพัฒนาชนบทเพื่อทำการสร้างถนนเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน โดยส่วนหนึ่งเป็นตัวถนนและส่วนหนึ่งอยู่ในเขตรัศมีถนนทั้งสองข้าง หลังจากนั้นสำนักงานเร่งรัดพัฒนาชนบทได้จัดทำถนนมีความกว้าง 30 เมตร โดยวัดจากจุดกึ่งกลางถนนไป ข้างละ15 เมตร ในปี 2532 นายเล็กได้ถมดินลงในที่พิพาททำเป็นทางจากถนนที่เป็นผิวจราจรเข้าบ้านนายเล็ก คิดเป็นเนื้อที่ 12 ตารางเมตร โดยอยู่ในเขตรัศมีถนนในบริเวณ 15 เมตรดังกล่าว โดยได้รับอนุญาตจากสำนักงานเร่งรัดพัฒนาชนบทแล้วข้ออ้างตามฎีกาของนายไพรว่า นายไพรอุทิศที่พิพาทให้เป็นทางสาธารณะโดยมิได้จดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ตามป.พ.พ.มาตรา 1299 เป็นการไม่ชอบนั้นเห็นว่าการอุทิศที่ดินให้ใช้เป็นทางสาธารณะเช่นนี้ เป็นการสละที่ดินให้เป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินสำหรับพลเมืองใช้ร่วมกัน ตามป.พ.พ.มาตรา 1304 กรณีเช่นนี้หาจำต้องจดทะเบียนการ ให้ต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ตามป.พ.พ.มาตรา 525 ก็มีผลสมบูรณ์ตามกฎหมาย นายไพรมิใช่เจ้าของกรรมสิทธิ์ที่พิพาทจึงไม่มีอำนาจฟ้อง ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษามานั้นชอบแล้วฎีกาของนายไพรฟังไม่ขึ้น ” พิพากษายืน